“มนุษย์นั้นถูกทำลายได้ แต่แพ้ไม่ได้”
ประโยคคลาสสิกที่หลายๆคนชอบยกขึ้นมาพูด ประโยคนี้อยู่ในนิยายเรื่อง “เฒ่าผจญทะเล” งานเขียนรางวัลโนเบลปี๑๙๕๔ เออเนส เฮมิงเวย์(Ernest Hemingway)
วันที่ชายเฒ่าผู้หนึ่งไม่สามารถตกปลาตัวใหญ่ได้เลย ทั้งๆที่ความรู้ ความเชี่ยวชาญ การอ่านทะเลของแกมิได้เป็นสองรองผู้ใด...... ความแร้นแค้นหิวโหยมาเยือนเมื่อแกไม่สามารถจับปลาตัวใหญ่มาขายได้ 47 วันเต็ม......ชายเฒ่านอนบนกระดาษหนังสือพิมพ์เก่าๆซึ่งวางโปะไว้บนเตียงเก่าคร่ำคร่าแทนฟูก.... ชายเฒ่าอยู่และกินอย่างแร้นแค้น......แต่ก็อดทนอยู่ได้
ชาวเลสามารถหาเหยื่อตกปลาได้ง่ายๆแต่เหยื่อเหล่านั้นจะตกปลาได้แค่ไม่กี่ชนิด ซึ่งปลาที่ตกได้ส่วนมากไม่มีราคาค่างวดสูงเท่าใด(ไม่คุ้ม55) การตกปลาในท้องทะเลซึ่งมีความลึกเกือบ 1000 ไมล์ เหยื่อที่ใช้ย่อมมิใช่เหยื่อง่ายๆธรรมดาปลาทูน่าค่อนข้างสดเท่านั้นที่สามารถใช้ตกปลาใหญ่ไซส์เทพได้ แต่ชายเฒ่าไม่มีปลาทูน่าสดที่ต้องการ
เจ้าเด็กน้อยซึ่งชายเฒ่าพาออกทะเลและสั่งสอนวิทยายุทธ์ให้ บัดนี้โตเป็นหนุ่มน้อยหน้ามน และเฝ้าแวะเวียนมาหาชายเฒ่า เด็กหนุ่ม......เศร้ากับสิ่งที่เกิดขึ้นกับชายเฒ่า.....เขามาดูแล และมอบบางสิ่งบางอย่างให้กับชายเฒ่าเท่าที่เขาจะทำได้
ความสัมพันธ์และความกตัญญูลึกซึ้งจากก้นบึ้งหัวใจของลูกผู้ชาย ระหว่างลูกศิษย์กับครูเกิดขึ้น...แม้เพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมงในยามค่ำคืน
ก่อนรุ่งเช้า เด็กหนุ่มและชายเฒ่าช่วยกันขนสัมภาระและเหยื่อสดๆซึ่งเด็กหนุ่มหามาให้ ลงบนเรือลำเก่า ใบเรืปุปะจนจำแทบมิได้
" ขอให้ลุงโชคดีเด้อ" เด็กหนุ่มกล่าวกับชายเฒ่า " ขอบใจ..ลุงต้องโชคดีแน่ๆวันนี้ "ชายเฒ่ากล่าวด้วยสายตาเปี่ยมความหวัง
ชายเฒ่ากรรเชียงเรือออกจากชายฝั่งออกสู่ท้องทะเลที่มีความลึกและลมแรง ซึ่งจะสามารถกางใบเรือแทนการกรรเชียงเพิ่อให้ถึงจุดหมายปลายทาง
ชายเฒ่ามีเรือ มีอุปกรณ์เก่าๆ แต่แข็งแรงมีเหยื่อปลาค่อนข้างสดมากกว่าที่ผ่านๆมาในรอบหลายสิบวัน แม้จะโดดเดี่ยว มีเพียงน้ำปล่าวขวดเดียว ไม่มีอาหารสะเบียงตระเตรียมไว้ แต่เขาก็มุ่งหน้า สู่จุดหมายที่ตั้งใจอย่างเด็ดเดี่ยว....และมั่นใจ
ชายเฒ่าออเรือไปไกล.....ไกล....และไกลมากกว่าชาวประมงเกือบทุกคน เพราะนั่นคือจุดหมายที่ชายเฒ่าต้องการและเขาก็รู้ว่าเขาจะลบล้างความล้มเหลวที่ผ่านมาได้อย่างไร
เมื่อถึงระยะทางและความลึกของน้ำตามที่ชายเฒ่าตั้งใจ เขาบรรจงโรยสายเหยื่อสู่ผืนน้ำทันที ด้วยทักษะและประสบการณ์ที่ชายเฒ่าเรียนรู้จากทะเล ปลามาร์ลินขนาดใหญ่มากเท่าที่ชายเฒ่าเคยประสบมา กินเหยื่อและติดเบ็ดของชายเฒ่า....เขาโชคดี
ปลาตัวนี้หนักอึ้งไม่สามารถที่ชายเฒ่าจะหักโหมและสาวเอ็นขึ้นมาอย่างง่ายดาย.....เค้าทำได้แค่รั้งสายไว้เท่านั้น และมีโอกาสเก็บสายเข้ามาได้บ้างเมื่อปลาอ่อนแรง
ชายเฒ่าสู้กับปลาตัวนี้สองวันสองคืน เขามีน้ำดื่มเพียงขวดเดียว...ไม่มีอาหาร
ฝ่ามือของชายเฒ่าเต็มไปด้วเลือดเพราะการบาดของสายเอ็น และตะคริวที่เกิดจากการหักโหมสู้กับปลามาเนิ่นนาน แต่เขาก็แก้และผ่านสถานะการณ์เลวร้ายมาได้ การต่อสู้สองคืนสองวัน...ชายเฒ่าเป็นผู้สยบปลามาร์ลินยักษ์ตัวนั้น
เขานำปลาตัวนั้นผูกติดกับข้างเรือและมุ่งหน้ากลับเข้าฝั่ง ซึ่งห่างไกลหลายไมล์ ความคิดถึงชัยชนะและการคำนวณตัวเลขของเนื้อปลาที่จะนำมาขายเมื่อถึงฝั่ง......เขามีความสุข
แต่อะไรก็เกิดขึ้นได้กับทะเล!....กลิ่นคาวเลือดที่ชายเฒ่าใช้ฉมวกพุ่งเข้าสยบมาร์ลินยักษ์ ทำให้ปลาฉลามหลายตัวและหลายฝูง เข้ามารุมทึ้งและแทะเล็มเนื้ออันโอชะของปลายักษ์ทีละเล็กละน้อยจนเกือบหมด เมื่อชายเฒ่าพาเรือกลับสู่ฝั่งชายเฒ่ากลับเข้าพักผ่อนบนเตียงเก่าคร่ำคร่าตัวเดิม เขาเหน็ดเหนื่อย เมื่อยล้า ...... เจ็บใจ
ชาวประมงพากันรุมล้อมและเพ่งดูซากโครงปลายักษ์ของชายเฒ่าอย่า่่งทึ่ง และชื่นชมในความอุตสาหะพยายามของชายเฒ่า นับเป็นซากโครงปลายักษ์ซึ่งไม่เคยมีใครเห็น
ชายเฒ่าเหนื่อยและพักผ่อนอย่างสงบ...แต่ลึกๆในใจ.....บอบช้ำเหลือเกิน ชายเฒ่ามิได้พ่ายแพ้แก่ปลายักษ์แต่เขาแพ้ต่อความไม่แน่นอนของท้องทะเลมากกว่า
คนเราเมื่อมุ่งมั่น อดทน และต่อสู้ย่อมมีวันแห่งความสมใจ แต่ไม่มีใครสามารถเอาชนะความเป็นจริงได้
ความจริงเป็นสิ่งที่เราไม่สามารถเอาชนะได้ แต่ความพากเพียรสร้างได้ด้วยกำลังกายและกำลังใจ อย่าท้อ เมื่อไม่สมปราถนา ทำให้ดีที่สุดเต็มความสามารถ คงจะมีบางครั้งที่ความเป็นจริงตรงกับความพากเพียรของเรา.................................
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
.ขอบคุณที่แวะเข้ามาครับ