เกาะลอย อ.ขลุง เมืองจันท์

หลังจากไม่ได้ไปตกปลาไหนมานาน ก็มีโอกาศดีๆสักทีเมื่อพี่ชายชวนไปตกปลากดหลังจากครั้งที่แล้วเค้าไปตกมาได้หลายโล

ตะลอนทัวร์ด้วยมอไซด์ฮ้าง 2 คัน 4 คน จากเมืองจันท์มาถึง อ.ขลุง ประมาณ 40 โล ก็มาถึงจุดนัดพบ เดินเท้าไปขึ้นเรืออีก 20 เมตร มีเครื่องเสียงฉบับมือถือมาด้วย เปิดเพลงตลอดทาง ผมละเสียวโดนเจ้าถิ่นกระทืบเหลือเกิน

เครื่องเสียงพกพาของช่างระ ระบบเสียงสุดยอด กระหึ่มทั่วคุ้งน้ำ ยั่วยวนอวัยวะเบื้องล่างของวัยรุ่นเ้จ้าถิ่นได้อย่างดี แต่ผิดคาดกลับได้รับความสนใจขนาดขอไปยืมฟังกันทีเดียว (ก็เรามาดี ผีคุ้มอยู่แล้ว เหอๆ)

มาถึงก็ลงเรือกันเลยเพราะมีเวลาแค่ 2-3 ช.ม. ไปกันทั้งหมด 6 คน น้องโน๊ต(เสื้อแดง) ,ช่างระ(เสื้อเหลือง) ,
แล้วเสื้อเทาที่นั่งอยู่ข้างบน หมี (ไม่ได้ไปด้วยแต่อยากแนะนำ 555)

ส่วนนี่ ต่าย นึกว่าจะเอาเก้าอี้มาให้ผมนั่ง ที่ไหนได้เป็นของใต๋ซะงั้น เก้าอี้ประจำตำแหน่ง

ใต๋สากับพี่เพชร พี่ชายของผมเอง มาเป็นดีเจ กะ กินเหล้าอย่างเดียว
ส่วนอีกคน ชื่อเพชรเหมือนกัน และก็ผม จ้าวน้อย ครบ 7 หน่อ

ชุมชนแถวนี้เป็นชุมชนประมงครับ ใช้ชีวิตอยู่ติดกับคลอง ถ้าจำไม่ผิดชื่อชุมชน เกาะลอย พอดีถามเค้าตอนเมา กลัวจำผิดจังแฮะ

เริ่มออกเดินทาง เลาะเรียบไปตามลำคลองสายเล็ก ด้วยใจมุ่งมั่นและมุ่งหวังว่าจะได้สัมผัสกับฝูงปลากดที่ฉวยเหยื่อแบบบ้าระห่ำ ทิ้งกินๆปลดเบ็ดแทบไม่ทัน (ก็ครั้งที่แล้วพี่ผมมันบอกอย่างนี้จริงๆ)

ตอนนี้ยังพอมีรอยยิ้มที่เต็มเปี่ยมๆ โดนแน่ๆ

แวะซื้อสะเบียง อาหาร เครื่องดื่ม คลองที่นี่มันเชื่อมติดกัน มีร้านค้าติดคลอง แวะจอดเรือซื้อของได้ง่ายดาย

เจ้าถิ่นเตรียมพร้อมไปหากิน น่าจะวางอวนปลากระบอก

ออกมาจากปากคลองสู่คลองเต็มตัวแล้ว คลองนี้เชื่อมออกทะเลได้เลยครับ

ระบบนิเวศน์ที่นี่ยังสมบูรณ์ดีครับ สังเกตุจากต้นโกงกาง ต้นลำแพน ลำพูที่มีตลอดสองฟากฝั่ง

อันนีีน่าจะเลี้ยงหอยนางรม

มีเหยี่ยวหลายตัวบินว่อนอยู่ครับพยายามถ่ายให้ได้แต่จนปัญญากับกล้องเก่าๆตัวนี้

หลักรอ หรือ โพงพางหลักครับเครื่องมือหากินของชาวประมง เป็นเครื่องมือประมงที่ใช้อวนรูปถุง ปากอวนติดตั้งให้การรับสัตว์น้ำที่พัดตามกระแสน้ำเข้าถุงอวน โพงพางหลักเป็นโพงพางที่พบมากที่สุด อวนเป็นรูปถุงปากกว้าง ปากอวนสูงใกล้เคียงกับความลึกของน้ำช่วงขึ้นสูงสุดขนาดประมาณ 4x4 หรือ 8x6 เมตร ความยาวจากปากอวนถึงก้นถุง 20 - 25 เมตร ตัวอวนจะเรียวเล็กลงปากอวนจะวางในทิศทางหันรับกับกระแสน้ำ มักห่างกันตามขนาดปากอวน ราว 4-8 เมตร ด้านบนมีไม้คาดไว้กันไม้หลักเอนเข้าหากัน ปากอวนจะมัดกับเสาหลัก ส่วนตัวอวนจะกดไว้ด้วยไม้กด โดยไม่ใช้ทุ่นและตะกั่วถ่วง ส่วนเนื้ออวนเป็นโพลีเอทธีลีน ที่บริเวณปากจะมีขนาดใหญ่ที่สุด แล้วเล็กลงมาตามลำดับ ส่วนที่เป็นก้นถุงยาว 1.5 - 3 เมตร มักใช้ขนาดตา 1.5 - 2.5 เซนติเมตร ปลายถุงสามารถเปิดออกได้โดยมัดเชือกไว้ การวางโพงพางจะทำหลายช่องเรียงกันเป็นแถวประมาณ 6 -10 ช่อง ทำได้ทั้งเวลากลางวันและกลางคืน ในช่วงน้ำขึ้นเต็มที่หรือลงเต็มที่โดยประกอบอวนเข้ากับไม้กดอวน แล้วนำไปผูกกับไม้หลัก แล้วจอดเรือไม้ที่ตำแหน่งก้นถุง รอให้กระแสน้ำพัดสัตว์น้ำเข้าอวนสักพักขึงกู้ก้นอวนขึ้นมา เทสัตว์น้ำออก แล้วมัดก้นถุงวางใหม่ต่อไป โพงพางจะใช้ที่ระดับน้ำลึกประมาณ 1 -6 เมตร และสามารถทำได้ตลอดทั้งปี สัตว์น้ำที่จับได้ คือ กุ้ง ปู ปลา หมึก

ใกล้ถึงหมายแล้วสีหน้าทุกคนเปี่ยมไปด้วยความหวังอันสูงสุด

หลักรออีกชุดนึง มีอยู่หลายจุดเหมือนกัน คลองทุกที่ที่เชื่อมต่อทะเลผมเห็นมีทุกที่ครับสำหรับหลักรอ

ถึงหมายแล้วใต๋สาก็ประกอบชุดทันที หมายนี้ไม่ใช่หมายเดิมที่พี่ผมมาครั้งที่แล้วครับ เพราะต้องนั่งเรือไปเป็นช.ม. เนื่องด้วยเวลาจำกัดเลยตกเอาหมายใกล้ๆ มาถึงป่าช้าแล้วก็ต้องยอมลงหลุม

น้องโน๊ตเตรียมหยดน้ำมาตีปลาช่อน ต้องเปลี่ยนแนวมาตกปลากดแทน

นานๆจะเข้ากล้องกะเค้า ก็มีแต่ภาพมืดๆดำๆ เฮ้อ!

หัวเรือก็กุลีกุจอมัดเบ็ด แต่มัดไม่เป็น อะพี่ช่วยหน่อย กรึ้บถี่ไปหน่ิอยตาลาย เหอๆ

และแ้ล้ว ต่ายก็วัดป้าบ เข้าให้ มาแล้วปลาตัวแรกไม่แห้วแล้วพวกเรา

มันคือปลากุเลานี่เอง (สำนวนคุ้นๆเหมือนได้ยินมาจากสารคดีตกปลา หุหุ)

ปลากุเรา
ชื่อสามัญ Fourfinger threadfin
ชื่อวิทยาศาสตร์ Eleutheronema tetradactylum

ลักษณะทั่วไป รูปร่างยาวเรียว ลำตัวค่อนข้างหนา แบนข้าง หัวค่อนข้างเล็ก จะงอยปากสั้น ตามีเยื่อไขมันปกคลุมและอยู่ใกล้ปลายจะงอยปากเฉียงขึ้นเล็กน้อย และมีฟันแหลมคม ลักษณะเด่นคือ ก้านครีบส่วนล่างของครีบหูแยกออกเป็นเส้นระยางค์ 4 เส้น ซึ่งชาวบ้านเรียกกันว่าหนวด มีครีบหลังแยกห่างกัน 2 อัน ครีบหางเป็นแฉกลึก ส่วนของลำตัวที่อยู่แนวสันหลังสีเทาปนเขียว ส่วนที่อยู่ถัดลงมาสีเนื้อและสีขาวเงิน ครีบหลังและครีบหางมีรอยแต้มสีเทาที่ปลายครีบอื่น ๆ สีเหลือง
ขนาด โดยทั่วไปยาวประมาณ 40-60 ซม. ขนาดใหญ่ที่สุดมีความยาวถึง 2 เมตร
อาหาร กินลูกกุ้ง ลูกปลา และสัตว์น้ำที่อาศัยอยู่บริเวณหน้าดิน
ถิ่นที่อยู่อาศัย หากินอยู่ตามหน้าดินที่เป็นดินโคลน บางครั้งเข้าอยู่ในน้ำกร่อย พบทั่วไปในอ่าวไทย
ประโยชน์ เนื้อมีรสชาติดีเลิศ เมื่อนำมาทำปลาเค็ม

เมื่อมีตัวแรก ก็มีรอยยิ้ม และคิดว่าต้องมีตัวต่อไป

และแ้ลวช่างระก็วัดปลาตัวที่ 2 ตามขึ้นมา ความกดดันถาโถมเข้ามา ทำไมเราไม่ได้สักทีว้า

มันคือ ปลาดอกหมากกระโดง หรือ ปลาฝ้าย
ชื่อสามัญ
WHIPFIN MOJARRA
ชื่อวิทยาศาสตร์
Gerres filamentosus (Cuvier & Valenciennes)
ถิ่นอาศัย
ชายฝั่งทะเลตื้น ๆ ปากแม่น้ำ
อาหาร
สัตว์น้ำและพืชขนาดเล็ก
ขนาด
ความยาวประมาณ 11-22 เซนติเมตร

ได้2ตัวแล้ว อย่างน้อยก็ไม่แห้ว (แต่ผมสิยังไม่ได้จั้กตัวเลย)

ยังรอลุ้นท่ามกลางความมืด และฝูงแวมไพร์ปากยาว ลืมไฟมาได้นะใต๋555

มาอีกแล้วกับปลากดน้อยของต่าย วันนี้หมานจริงๆ เฮ้อเรารอดมั้ยเนี่ย

ตามมาด้วยปลาจรวดของโน๊ต สีสรรสวยงาม

ดีเจเพชร จัดเพลง จั่งซี้มันต้องถอน หลายรอบแล้วนะเพ่ สงสัยชอบเพราะเมาทุกวัน

น้ำนิ่งดี แต่มีฟ้าแลบตลอด ตกลงนี่มันฤดูอะไรกันแน่เนี่ย

รอลุ้นกันต่อไป ไม่หวั่นแม้วันเมามาก

จนมีใครบางคนเผลอหลับไป....ทุกงาน

พี่เพชรผมยังจัดเพลงโดนใจขาโจ๋โลโซขี้เมาได้อย่างมีประสิทธิภาพ

และแ้ล้วโน๊ตก็ต้องสะดุ้งตื่นสุดตัวเมื่อคันเกือบโดนฉุดทึ้งลงผืนน้ำหลังจากครั้งที่แล้วสังเวยคันสุดสวยกะรอกชิมาโน่ตัวงามให้พระแม่คงคา ครั้งนี้เลยรีบคว้าและอัดเจ้าปริศนาใต้น้ำขึ้นมา

มันคือไอ้โอ๊บ ปลาที่พวกเราเบื่อเหลือเกิน หน้าตาไม่หล่อแล้วชอบกลืนเบ็ดจัง ใต๋สาบอกเดี๋ยวเอาไปต้มยำเนื้อขาวยังกะไก่ จะกินลงมั้ยเนี่ย

จากนั้นฝนก็เริ่มปรอยครับก็เลยต้องปิดทริปนี้เร็วก่อนกำหนด

ได้กับข้าวมื้อนึงก็เพียงพอแล้วเนอะ

กลับถึงบ้านน้องขิมบอกว่าทำไมไม่ชวนหนูไปด้วย (ลูกสาวคนโต)

ส่วนน้อง เคส ลูกคนเล็กบอกว่า ไปแห้วมาอีกแล้วดิ ถูๆๆๆๆๆถูกต้องแล้วครับ..หวัดดีครับ...555